miggelbrink

Beste Achterhoekers. Een niet onaanzienlijk aantal mensen uit het westen verkast naar onze Achterhoek om hier levensgeluk te vinden. Deze nieuwkomers hebben het zwaar.  Allereerst door opruiende magazines als Landleven krijgen ze een totaal verkeerd beeld van ons platteland. Zijn in de veronderstelling dat ze op permanente basis kunnen genieten van rust en stilte. Maar met name op de mooie dagen wanneer ze zich op hun Terrazzo Terracotta neervlijen voor rust met een kopje Gemberthee moet ons landelijke gebied maaien, opschudden, rikkes leggen, ploegen, inkuilen, kettingzagen, timmeren, gieren en de crossmotor afstellen voor de zondag. Ook hun stedelijke lichamen hebben achterstand. Neem onze wildpopulatie als: De Wesp. Worden Achterhoekers belaagd blazen wij deze vriendjes een eindje verderop. De westerling kent geen andere optie dan gillend zijn oprit op en af te rennen op zoek naar een allergie-pen. In het donker schrikken ze zich een hartverzakking bij een overvliegende uil, een windende koe of een hitsige shetlandpony. En wat te denken van de lichamelijke gevolgen van de geur van Drijfmest, Koelvoer en andere geuren waar wij vrolijk van worden. Vaak met zwabberende ledematen en psychische desoriëntatie tot gevolg.  Maar het overgrote deel van de emigranten zit eenzaam binnen: Last van onze vliegen. Horren voor alle ramen en de deur op slot terwijl Achterhoekers genoegen nemen met een hangende kleefstrip waar geen vlieg meer bij kan. Op idyllische foto’s ruik je geen stront, zie je geen vliegen, horzels en ander vliegend Landleven. Kraaien schijten in familieverband en bij een haan begint de werkdag gewoon alderbastend vroeg. Zit in zijn genen en is ook niet persoonlijk. Noabers help ze. Niet afwachten tot de nieuwe Achterhoekeres buurt gaan maken. Dat kennen ze niet. Vertel ze hoe dat mega feest voor de buurt georganiseerd moet worden.