miggelbrink

Beste Achterhoekers. Het is zo’n geweldig Achterhoeks stel waarvan we er in de Achterhoek zoveel hebben. Zo’n alderbastend mooi koppel dat altijd klaar staat voor alles en iedereen. Altijd goeie schik met zijn beitjes en alles mooi voor elkaar. Fietsen achterop de bumper, met de caravan naar de Moezel. Wat hebben we het goed zeiden ze vaak tegen elkaar. Tot die dag dat alles anders werd. De dag dat hij een hersenbloeding kreeg. Ambulance. Ziekenhuis. Onderzoek na onderzoek. De ene witte jas na de andere: Revalideren. Want er was niets over van alle lichamelijke mogelijkheden. Er was ook helemaal niets over van de herinnering hoe alles moest. Hoe eet je? Hoe loop je? Hoe moet dat met die broekspijpen? Hoe ging het ook allemaal alweer?  Alles moest overnieuw geleerd worden en wie was daarin de belangrijkste schakel? Zijn vrouw. En wat een vrouw is dat. Achterhoekse vrouwen zijn de beste. Met alle geduld van de wereld heeft ze hem alles weer geleerd. Voorzichtig rechtop gaan zitten. De eerste stapjes weer.  Leren eten zonder dat de yoghurt vooral in de kuif en bij de oren terecht kwam. Maar ook zaken waar je eigenlijk niet veel met elkaar over praat maar die ook allemaal opnieuw geleerd moesten worden. Als ook hun lieve liefdesleven. Met zijn beitjes vieren dat je bij elkaar bent. Ook daaraan was alle herinnering verdwenen. Hij had geen idee meer hoe zoiets tussen de lakens aan te vliegen. Zij wel en heeft hem alles opnieuw geleerd. Alleen niet meer zoals toen. Nee. Tijden veranderen ook in het intiem samen zijn en dat moet je mannen leren en dit was haar kans: En vanaf die dag ging het allemaal net effe anders.