Zie me hier vorstelijk zitten: Op een schip varen we door die beroemde sluizen van dat Panama kanaal. Ik hoor een paar Achterhoekers roepen: Vol te ver van de eigen kerktoren. Doe normaal. Maar ik vind: Je moet altijd verder kijken dan de Achterhoekse horizon om te weten hoe bijzonder onze Achterhoek is. Mijn vrouw is van de avonturen vakanties: Mee peddelen in een belachelijk klein rubberbootje over woeste rivieren. Natuurlijk sla ik weer overboord. Keihard tevergeefs gezwommen met die rare valhelm op om dat opblaasding bij te halen. Daarna 20 km door een oerwoud banjeren weliswaar zonder horeca. Een intens gemene gifslang bij het strotje gepakt. Met hoogtevrees op de 21e etage overnachten. En nou deze boot en ik mis jullie Achterhoekers. Want op deze boot zitten tweehonderd afritsbroek Amerikanen. Zo weggelopen uit een indiana jones film. Maar deze Amerikanen zijn ook de meest ongezellige gasten om mee op zo’n boot te zitten. Die zeggen niets tegen elkaar, tegen ons of tegen de lieve meisjes van de bediening. Geen Ho-j of mo-j. Ik groet iedereen de hele tijd maar ze kijken je niet eens aan. Die club zit stompzinnig voor zich uit te staren. De enige waar ze iets tegen mompelen is hun vrouw als de neus ingesmeerd moet worden. Was dit maar een boot vol Achterhoekers geweest dan was het potverdorie absoluut leuk geweest. Achterhoekers hadden al lang wat te drinken gehaald voor de hele boot. Achterhoekers hadden al lang aan iedereen gevraagd of ze ook voorvaderen hadden die uut de buurt van Durkum kwam. Er was er zeker ééntje van ons effe naar onze kapitein gelopen om de scheepsbar langer open te houden. Tsja. Achterhoekers: Ik heb jullie gemist en niet alleen op die boot.
miggelbrink 
Plaats een reactie