miggelbrink

Dertig jaar later zitten de mannen eindelijk weer eens een keertje bij elkaar. Jongens van toen die samen de meest mooie herinneringen hebben maar die nodig eens afgestoft moesten worden. Maar het kwam er nooit van. Altijd was er wel een reden om niet bij elkaar te kunnen gaan zitten. Tot vandaag.   De grijze stoertjes waren nog geen minuut binnen of de herinneringen vlogen massaal over tafel. De legendarische verhalen van hun kanarieclub. Die geuzennaam, die verkregen werd doordat ze met zijn allen hun opwachting maakten op een bruiloft. De familie zag ze eigenlijk liever niet aanschuiven. Vader van de bruid eiste dat de jongens op zijn minst een colbertje met stropdas aan zouden doen want anders zou hij er persoonlijk op toezien dat ze er bij de uitspanning meteen uit geflikkerd werden.

Daar kwamen ze breed grijnzend binnen en het tiental was met z’n allen gestoken in knal knalgele colbertjes om meteen ook bij binnenkomst als eerste met de hele club breed grijnzend het buffet te openen. Wat ook niet echt de bedoeling was foeterde de pissige schoonvader. De kanarieclub was in naam geboren. Achterhoekse jongens die maar één ding voor ogen hadden; Zoveel mogelijk plezier hebben. Jongens die serieuze mannen zijn geworden maar waar deze avond weer het levensplezier van de gezichten af spatte. Jongens die samen aan de scheepvaartschool op Terschelling een corrigerend tikje uitdeelden. Die samen vele vriendinnen deelden. Die regelmatig met de motoren door het oog van de naald kropen en die op het culturele festival Oerol het woord cultuur een geheel eigen invulling gaven. Deze avond had eigenlijk afgesloten moeten worden met een groepsfoto in de knalgele colbertjes maar bij de meesten paste dat jasje al jaren niet meer om  het penske.