Het is voor ons Achterhoekers sinds kort het
ultieme moment van "thuus" kommen. Het moment dat we weer beginnen te
lachen om onze thuishaven. Het is dat moment dat je voorbij rijdt  aan dat
historische bord aan de A18 met de  indrukwekkende levenswijsheid:” Nöhlen
is dodelijk”. Wat staat het daar fier, mooi en oprecht. Want wij Achterhoekers
zijn wel een vrolijk volkje maar zware nöhlkonten proberen dat dagelijks te ondermijnen.
Voor de import: Nöhlen is een zuchtende kruising tussen klagen en zeuren en
sommige Achterhoekers, ik noem geen namen maar we kennen allemaal onze sfeerbepalende
zwartgallen die er ergerlijk goed in zijn om elk feestje te verzuren met hun
eigen pisnormen. 

De Achterhoekse dramkont
die geen drol bijdraagt aan wat dan ook maar alleen maar vanaf de zij-lijn alles
aan gort nöhlt. Tis nooit goed. Er is altijd wat. Nooit is het naar hun zin.
Altijd is er geen parkeerplaats. Altijd aangevreten groente in zijn volkstuin.
Altijd de duiven kwijt. Nooit zijn er genoeg kassa’s open in de supermarkt en
welk bestuur van wat dan ook weet nooit waar ze over praten.  Dat weet alleen deze dramzak  die op het hoogtepunt van het feest altijd
komt met dat het verleden jaar veel leuker was. Altijd staat de muziek te hard
als ze midden voor de boxen gaan zitten. Altijd is het eten minder nadat ze
voor de zesde keer met de mayonaise op de bovenlip hebben volgeladen en overal
tocht het en moeten de deuren dicht.  En door dat dagelijkse genöhl hebben
ze ooit wel eens een beetje in de buurt gezeten van de waarheid en dan hebben
ze hun momentje van levenstriomf:"Hek toch altied al e-zeg". Zelf nog
nooit een vinger uitgestoken, never ever iets gepresteerd want dan bestaat de
mogelijkheid dat anderen terug gaan nöhlen over hun prestatie en daar passen ze
echt wel voor op.  Even voor deze nöhlkonten: Is het jullie nooit
opgevallen dat iedereen uit elkaar stuift als je er “gezellig” bij komt zitten.
Dat de kring van het verjaardagsfeestje altijd twee lege stoelen kent. Links en
rechts van je. Dat je altijd alleen aan de stamtafel zit. Dat je altijd
hoort:’Ach, he wat vervelend nou. Wist je weer niet dat er een feestje was. Het
was echt heeel gezellig. Iedereen was er.” 
En waarom denk je dat dit stukje uit de krant op je buro is vastgeniet, door
tien buren in je brievenbus is gegooid of door je vrouw vastgelijmd is op je
kussen. Wat denk je. Wordt het niet eens tijd om met wat meer levensplezier
naar je levenshorizon te wandelen? En dat bord zou als fier Achterhoeks
levensmotto tot in lengte van jaren moeten blijven staan aan die A18 zodat we
dagelijks met een lach thuiskomen. En dit alles met grote dank natuurlijk aan
de jongens en meisjes van de feestfabriek, wat een mooie toepasselijke naam.